Rozdział 1

-Emily wstawaj samolot ci ucieknie- usłyszałam głos cioci wołającej z dołu. Po otworzeniu oczu wiedziałam że ten dzień zmieni moje całe życie. Wracam tam po 8 latach gdzie wydarzył się koszmar, wiedziałam że gdy tam wrócę wspomnienia powrócą, jednak bardzo się cieszyłam. Mieszkanie u cioci było spoko ale chciałam zacząć żyć od nowa na własną rękę. Niedawno skończyłam 18 lat i nie potrzebowałam opiekuna.

Poszłam do łazienki wzięłam prysznic, zrobiłam lekki makijaż i ubrałam się. Zeszłam na dół, ciocia siedziała przy stole i jadła śniadanie. Dołączyłam do niej, będzie mi brakowało jej wyśmienitych naleśników z syropem klonowym.

-E. wiesz że możesz zostać tutaj jak długo chcesz, nie musisz nigdzie wyjeżdżać- oznajmiła ciocia. No nie znowu zaczynamy tą beznadziejną rozmowę…

-Ciociu przecież wiesz że chcę wrócić do mojego rodzinnego miasta i decyzji już nie zmienię.- odparłam.

-Wiem wiem jesteś taka uparta masz to po dziadku- powiedziała ciocia i wtedy poczułam to ukłucie w sercu. Mimo że minęło już 8 lata od śmierci dziadka Benjamina ja i tak co noc płakałam. Kochałam go najbardziej na świecie. Moi rodzice umarli jak byłam jeszcze mała, w wypadku samochodowym, nie miałam rodzeństwa, miałam tylko dziadka.

-Ciociu wiesz że cię kocham ale chcę wrócić do domu.

-A co jeśli te listy to tylko głupi żart i nic nie czeka na ciebie w Eden?!

-Dzwoniłam do banku powiedzieli że przez cały ten czas dom był opłacany przez anonimową osobę i jest moją własnością odkąd ukończyłam 18 lat. Pracę też dostanę tak jak napisał ten ktoś w liście.

-Myślisz że ktoś tak bezinteresownie ci pomagał przez te osiem lat że jak przyjedziesz to nie będzie chciał czegoś w zamian. To że w liście jest anonimowy nie oznacza że jak tylko przyjedziesz nie będzie chciał czegoś od ciebie.

-Dowiem się jak pojadę tam. Koniec tej rozmowy. Czy odwieziesz mnie na lotnisko czy mam sobie zamówić taksówkę?- zapytałam ze złością.

-Och skarbie… Przepraszam, po prostu martwię się o ciebie. Oczywiście że cię podwiozę. Przepraszam.- widziałam w jej oczach że mówi prawdę. Czasami sama zastanawiałam się dlaczego ktoś od razu po moim wyjeździe opłaca mój stary dom przepisuje go na mnie i nie chce nic w zamian. W moje urodziny dostałam kolejny list że w Eden czeka na mnie praca i tylko kiedy wrócę będę mogła zacząć. To było dziwne ale z drugiej strony ciekawe.

-Też przepraszam. Kocham cię ciociu.

-Dobrze jedzmy już bo naprawdę się spóźnisz.

Na lotnisku nie mogło obyć się bez płaczu. Spędziłam tutaj osiem lat mojego życia, bardzo zżyłam się z ciocią. W Portland  nie miałam znajomych. Chodziłam do szkoły ale nie utrzymywałam z nikim bliższego kontaktu. Nie chodziłam na imprezy czasami dostawałam zaproszenia ale zawsze rezygnowałam. Wolny czas wolałam spędzać sama na wzgórzu za domem. Kładłam się na trawie i rozmyślałam o wszystkim po trochu.

Wsiadłam do samolotu i zaczął się lot. Wraz z lotem zaczęły wracać wspomnienia.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej wszystkim :* no i mamy pierwszy rozdział :D mam nadzieję że moje opowiadanie wam się spodoba :D jest to moje pierwsze opowiadanie nie tłumaczenie :D proszę o komentarze chociaż zwykłe cześć chciałabym zobaczyć czy ktoś to wgl czyta :* rozdziały będą pojawiać się w miarę regularnie :D